Dat weet wi all - in Hamborg un annerwegen ist dat meest swoar, en eegen lütten Wohnung to finnen. So woar dat ok bi mien Frünndin Hannelore weest. Se hett sick jedweden Sünnobend dat "Obendblatt" köft un dor de Annoncen ankeken un nu is se fünnig wurn. Dort steiht mang de annern Anteken

"Kl. 2-Z-Whg. M. Blk. U. DB. Im Grünen. Verkehrsnah"

De Miete woar ok günstig un so röp Hannelore glieks bi den Mokler an. De woar vunne nette Sorte un segg dat he Hannelore treffen schall. An de U-Bahn-Station Berne.
Ann Sündagmorgen woar dat sowiet. Hannelore, anplünnt mit er seriöseste Kledag - de Jeans hett se hüt tu Hus loten - töft all ne halv Stün freuer as abmokt. De Mokler hett seggt, dat he in en "blauen Limousine" antofoarn köm. Un dor steiht ok tatsächlich son Foartüg. De Döör woar opmokt un en Kerl röp: "Hebbt wi telefoniert?"
Hannelore nicköpp un löpp to em röver. "Güstern obend?" frog se noch nach. Un nu nicköpp he.
Hannelore sett sick innt Fortüg un stell sick vör.
Obers de Kerl segg "Nomen - de sün Schall un Rök."
As se foahrt, kiek he se jümmers vunne Siet an un Hannelore frog denn ok: "Is wat mit mi?"
"Ne, ne", segg he, " is allns as dat schull. Ich heff Se mi blots wat anners vörstellt."
Dor weer Hannelore meest n büschen verwunnert. Obers se dacht sick nix dorbi. Se foart en lütten Tied und Hannelore wunnernt sick nu obermols.
"Is dat de richtige Richtung?"
"Jau, jau, ick kenn mi her ut", segg de Mokler. Denn frog he Hannelore:
"Seggen Se mol, mokt Se dat all lang?"
"Nee, antert Hannelore, "dat is dat eerste Mol."
"Dat eerste Mol!?" De Mokler schüttelt dor ganz sülbensünnig den Kopp. "Meent Se denn, dat dat all kloar geiht?"
"Jau", meent Hannelore nu, "wenn de Pries stimmt..."
"Un wokeen hängt dat vun aff?"
"Wenn allt sien Schick har."
"Un?" frog de Mokler, "hett allns sien Schick?"
"Dat weet ick nu noch nich, dat solln Se mi wiesen."
Nu stopp de Wogen direktemang för en Lokal inne Lange Reihe.
"Wat wult wi denn her?" wunnert sik Hannelore.
"Ick möt doch de Slödel holen", antert de Mokler, "un ick dach, wi wüllt nochn beten wat tosomen drikken."
"Och, worum nech." Hannelore dacht nu: ‘De Wohnung, de hebb ick all in de Tasch. He mok mi lieden.'
Un weder dacht se, dat de Lokalbesitzer villiecht de Vermieter vunne Wohnung is un de Mokler desterwegen den Slödel her avholen möt.
Innt Lokal woar dat mächtig schümmerig. An twee Tischen sett Lüd mit Freustück und Kaffee. Op den Tischen steiht Kerzen un de mok den schümmerigen Schien innt Lokal. De Wirt achter de Theke freit sick bannig as se rin köm.
He segg ok glieks ton Mokler: "So as jümmers, Karl?"
"Jau", antert Karl - nun wusst Hannelore minst den Vörnomen vun den Kerl - äh - Karl.
"Wat vülln Se denn drikken, Frollein?"
Hannelore wullt keen Alkohol, obers n Pott Kaffee, dor seggt se nech nee to.
"Ok god", segg Karl un de Wirt mok de Bestellung kloar. Se snackt vunn Gott un de Welt un as Karl sien Bier uttrunken har, kreeg he vunn Wirt n Slödel. Hannelore geiht ok glieks ton Utgang, ober Karl - wat de Mokler wör - seggt: "Nu, wo wullt Se denn nu hen gahn?"
Hannelore kiek nu wedder n beeten verwunnert.
He segg: "Her geiht dat längs!" un wies mit sien Hand no boben to de Lokaldecke. Dor woar Hannelore inne düstere Ecke vunn Lokal  en lütten Stiege gewohr, de no boben geiht.
"Wat? Her boben?" frog se ganz verdwass.
"Wat hebb Se sik denn dach?"
"Mehr innt Greune."
"Innt Greune!!! Nu wart de Köter inne Pfanne verrückt!"
"Obers doch nech över en Lokal", segg Hannelore un se dacht, desterwegen woar dat so ne günstige Miete.
De Wirt köm dortoa. "Wat is, Karl? Wullt dat Frollein nich so as du wüllt?"
"Jau, so is dat jümmers mit de Anfängers in düsse Bransche", segg Karl, "obers nech mit mi. Nu kommt Se mit - ick legg noch een Schien dorupp."
"Een Schien?" Hannelore versteiht de Welt nech mehr. "Wat denn förn Schien?"
Karl steiht dor mit ganze fünsche Oogen un kiek er an. "Wat schall dat egentlig allens bedüden? Wull du mi verkohlen? Dat segg ick di, mit mi nich, nee. Dor kann ick bannig beus warn."
"Obers"  Hannelore wet nu överhaupt nix mehr, "ick versteh keen Wort."
"Hebbt wi güstern Obend telefeniert?" frog de Mokler, de Karl heet.
"Jau - tominst glöv ick dat."
"Wat heest - du glövst dat! Wi hebbt telefeniert. Wi hebbt uns verabredet to gemiensomen Spoß ann Sünndagvörmiddag un du hest seggt, wat dat kosten schall - nix mehr as twee grote Schien."
Hannelore hett nu heete röde Backen.
"Nee", segg se hellt opwöhlt, "ick heff telefeniert, jau, det heff ick, obers mit een Mokler wegen en lütten Wohnung; inne Zeitung. Un mit den heff ick mi verabredet ann Sündagmorgen ann U-Bahnhof Berne. Un he hett mi toseggt, dat de Wohnung blots 200 Euro kosten schall."
Karl hett nu Oogen, de weern so groot as de Ünnertassen vunn dein Grootmoders Sündagsgeschirr. Ok de Wirt steiht dor as en aftreckten Christboom, to nix to bruken as ton Fiermoken.
Obers en kleenen stillen Momang - denn wart förbi mit de Ernsthaftigkeit un dat Fünschsien. Karl slog sick op de Been un fang to lachen an, so dull, dat de Wänne wackeln deiht.
"Minsch, Deern, nu hebb ick mien Brut nech funnen un diene Wohnung is ok perdü. De Sünndag is lopen , dat meen ick. Kumm, ick spendier di n reelles Freustück un du vertellst mi allens vun din Wohnungsproblem."
Hannelore greep sick ann Kopp un segg: "Mien Moder hett jümmers seggt, ick schall nie nech innt Auto vunn Fremden instiegen. Nu bünn ick all tweuntwintig Joahr un ick glöv, se har recht, mien Moder.